“Tagay Para sa Bayan: Tanduay at ang Halalan ng Pag-asa”

By: Guillermo Sumbiling

Sa Pilipinas, dalawang bagay ang siguradong bida tuwing campaign season: ang mga pangakong nakasulat sa tarpaulin, at ang bote ng Tanduay na umiikot sa umpukan. Habang ang kandidato ay nagsasalita sa entablado, sa gilid naman ay may mga nakataas na baso, sabay sigaw ng, “Para sa bayan, tagay muna!”

Hindi basta-basta ang Tanduay. Sa loob ng mahigit 170 taon, ito na ang kasama ng bawat Pilipino sa saya, lungkot, at oo — kahit sa pulitika. Proudly Filipino, hawak ng Lucio Tan Group, at may higit 30% market share sa buong bansa, si Tanduay ang tunay na hari ng tagay, lalo na sa Visayas at Mindanao kung saan ito ay parang unofficial campaign sponsor — hindi man sa TV ads, pero sa kanto-kanto kumustahan.

Bakit nga ba sobrang lapit ng puso ng Pinoy sa Tanduay tuwing halalan?

Simple lang: kasi ang inuman ay hindi lang tungkol sa alak — ito’y tungkol sa pagkakaibigan, pagkakaisa, at pagkakuwentuhan ng mga pangarap. Sa bawat tagay, may halakhak. Sa bawat pulutan, may diskusyon. Sa bawat bote, may tanong: “Sino ba talaga ang karapat-dapat?”

At oo, minsan may kalokohan din — may mga botong nadadaan sa inuman, may mga pangakong kasing tamis ng lambanog pero kasing tapang ng Tanduay. Pero sa gitna ng lahat ng ito, may natatanging katotohanan: gusto lang ng Pilipino ng pagkakataong marinig, makisama, at maniwala.

Kaya kahit lasing na ang ilan, gising pa rin ang diwa ng pag-asa. Tanduay man ang inumin, pero ang tanging tunay na hangover na gusto natin ay ‘yung galing sa pagkapanalo ng matinong lider.

Sa totoo lang, hindi masama ang tagay — kung ito’y nagsisilbing tulay ng pagkakaintindihan, at hindi instrumento ng panlilinlang. Hindi masama ang tumawa, kumanta, at uminom — basta pagkatapos ng lahat, tayo’y bumabangon at bumoboto nang may isip at puso.

Kaya ngayong eleksyon, tagay tayo — hindi lang para sa saya, kundi para sa pag-asa.

Tagay para sa kinabukasan. Tagay para sa bayan. Pero sana, sa araw ng halalan, tayo naman ang magpaikot — hindi ng bote, kundi ng tunay na pagbabago.

(Litrato ni Albert Manalo)